Çanakkale Öğretmenevi Merkez

Yapının tarihi II. Abdülhamit Dönemi’nde inşa edildiği bilinmektedir. Yapı, 1892 yılında İdadi ve Rüştiye mektebi olarak Mutasarrıf Ziver Paşa tarafından inşa edilmiştir. Devrin eğitim modeline uygun şekilde hizmet gören bina daha sonra ki yıllar da farklı amaçlarla kullanılmıştır. Cihan Harbi’nin yıkıcılığından kurtulan yapının harp sonrası İngilizlerin karargâhı olarak kullanıldığı; bunun yanı sıra ayrıca aynı dönem içinde hastane olarak hizmet verdiği de bilinmektedir. Kurtuluş Savaşı ile birlikte İngiliz işgalinden kurtulan kentin bu tarihi binası, yapılış amacına yönelik kullanıma tekrar başlayacak ve Cumhuriyet’in ilanı ile birlikte tekrar lise eğitiminin merkezi olacaktır. Cumhuriyet döneminin eğitim politikalarının yansımalarını yapının kullanım amaçlarında görmek mümkündür. Bu bağlamda yapı 1955 yılından 1970 yılına kadar Öğretmen Okulu olarak kullanılmış; 1970 yılından 1995 yılına dek ise Ticaret Lisesi olarak hizmet görmüştür.Yapı, inşa edildiği yıldan itibaren büyük olmayan ancak eksikliklerinin giderildiği iyileştirmeler görmüştür. Bu iyileştirmelerin en önemlilerinden birisi 1996 yılında gerçekleşmiştir. Nitekim bu tarihten itibaren yeni nesillerin eğitileceği bir kurum olmaktan çıkarılacaktır. Ancak yine aynı camianın bir parçası olarak; yaşamlarını eğitime adayan öğretmenlerin vakit geçirecekleri bir hizmet binasına dönüşecektir. Sonuç olarak bu özelliğini günümüzde de devam ettirmektedir. Yapı, tüm mevsimler konuk evi olarak kullanırken; bahçesi ise yaz mevsimlerinde kafeterya olarak hizmet vermektedir.Dikdörtgen planlı ve iki katlı olan yapı tamamı kesme taş malzeme ile yapılmıştır. Aktif deprem faylarının üzerinde kurulan Çanakkale’nin bu özelliğine karşılık taş yapının kendisini koruduğu görülmektedir. Yapının ön ve arka kısımlarında yer alan pencereleri yuvarlak kemerlere sahiptir. 19.yüzyıl mimari özelliklerinin bir göstergesi olan kemerli pencereler ve saçaklar ile yapının ön cephesi hareketlendirilmiştir. Bu görselliği ile modern kent merkezi içinde farklı bir soluk merkezi olduğu hissedilmektedir.

1892 de yapılan tarihi bir bina ancak bu kadar kötü kullanılabilir.Odalarda klima mevcut değil her yer sivrisinek, sivrisinekler duvarlarda yapışmış, perdelerde kanları, nevresimler bir o kadar eski kirli,banyo keza öyle.Personeller bir o kadar ilgisiz ve mutsuz.Kahvaltisi standart öğretmen evi kahvaltısı güzel.Arac için otopark mevcut değil ya paralı otopark çekeceksiniz yada uzak bir mesafede mahalle aralarına.

Herhalde 40 yıl düşünülse, Türkiye nın en fazla yerli turist ağırlayan bir yeri nasıl yönetilir diye; şuan ki sonuca ulaşamazdı. Hiç kimseyi şahsi olarak zor durumda bırakmak istemem ama bence 130 yıllık bu tarihe yapılabilecek en büyük ayıp yapılıyor...Kurumda hiç bir sistem yok... Kurumu telefonla arayın eğer 10. arayışınızda ulaşabilirseniz, ben buradan özür dileyeyim...

Bu kadar güzel bir bina ancak ne yazık çok özensiz. Duvarlar dökülüyor, bina bakımsız, her yer sinek ve böcek içinde. Resmen başparmağım büyüklüğünde bir böcek gördük dün akşam. Güzel yeşil bir bahçesi var ancak üç beş çardak bank atmak bile zor gelmiş. İnsanlar hava almak için ya da sigara içmek için bahçede ayakta duruyor. Üst kata bir çıkıyorsunuz her yer çarşaf, dağınıklık. Böyle tarihi bir binanın bu muameleyi görmesi inanılmaz. Çalışanlar insanın suratına bile bakmıyor. Genelde resepsiyonda kimse yok, telefon çalıyor açan yok. Ayrıca otopark büyük bir problem. Çünkü cadde üzerine araba park edilmesi yasak. Park edenler var ancak biz cesaret edemedik. Ara sokakta uzakta bir yer bulduk oraya bıraktık. Tek iyi yanı kahvaltısı. Doyurucu ve cesitliydi.

Yeri, ortamı ve konumu güzel ama bakımsız ve ilgisiz bir yer.Sabaha kadar Çin işkencesi çektim,kalorifer peteği aralıksız olarak tıp tıp tıp tıp beni huzursuz etti.İlgili kimseye ulaşamadım sabaha kadar turlayıp durdum.